Monthly Archives: October 2013

Fotografia otworkowa

Jak to zrobiliśmy:

W czasach, gdy praktycznie każdy telefon potrafi wykonywać doskonałej jakości zdjęcia, na atrakcyjności zyskuje powrót do źródeł fotografii. Tak własnie stało się w Żurominie, niewielkim mieście na północnym Mazowszu. Tomek, animator, przeprowadził tam warsztat, w ramach którego uczestnicy sami zbudowali własne aparaty, wykonali nimi zdjęcia okolicy, a następnie wywołali je w ciemni. Aparaty powstały ze zwykłych metalowych puszek, a do ich zrobienia wystarczył czarny sprej i szpilka, która zamieniała zwykła puszkę w camera obscura. Z przebudowanymi puszkami w rekach uczestnicy ruszyli w plener. Już samo fotografowanie puszką, a następnie wywoływanie zdjęć przy świetle czerwonej żarówki kojarzy się dziś z magicznym procesem, a zdjęcia powstałe w tej technice też są mocno odrealnione i pobudzają wyobraźnię. W trakcie warsztatów powstały portrety uczestników oraz cykl zdjęć okolicy, które ułożyły się w subiektywny przewodnik po Żurominie.

program “Latający Animatorzy Kultury i Latający Socjologowie na Mazowszu” Towarzystwa Inicjatyw Twórczych „ę”
Tomek Kaczor, Jan Mencwel
Żuromin, Żuromińskie Centrum Kultury

Krok po kroku:

Krok 1: PRZYGOTOWANIE SALI

Warsztat musi odbywać się w godzinach, gdy na dworze jest jeszcze jasno, gdyż zdjęcia wykonuje się przy świetle dziennym. W zależności od ilości czasu można z tego uczynić część warsztatów lub – gdy czasu na działanie jest niewiele – można przygotować salę przed rozpoczęciem zajęć. Okna zaklejamy szczelnie czarną folią lub zasłaniamy kartonami – ważne, by dzienne światło nie prześwitywało za bardzo do środka sali. W półtoralitrowych butelkach z letnią wodą rozrabiamy odpowiednią ilość koncentratu wywoływacza i utrwalacza (zgodnie z instrukcją na opakowaniu). Rozrobione roztwory wlewamy do pierwszej (wywoływacz) i trzeciej (utrwalacz) kuwety, drugą i czwartą wypełniamy wodą. Podłączamy lampki ciemniowe.

Krok 2: WPROWADZENIE – CO TO ZNACZY CAMERA OBSCURA

Na dobry początek, by zachęcić uczestników, warto pokazać im puszkę i powiedzieć, że wkrótce każdy z nich zbuduje sobie z takiej puszki własny aparat fotograficzny. W kilku słowach wyjaśniamy zjawisko camera obscura (Leonardo da Vinci i pierwszy naukowy opis zjawiska, schemat działania, analogia do budowy ludzkiego oka). Warto w tym celu posłużyć się jakimś rysunkiem przedstawiającym zjawisko camera obscura lub ew. narysować to na tablicy. Jeśli warunki na to pozwalają, można dla zobrazowania zjawiska zamienić sale w camera obscura, wycinając w materiale wyciemniającym okno okrągły otwór o średnicy ok. 3 cm. Na przeciwległej ścianie powinien pojawić się wtedy obraz widoku zza okna. Następnie tłumaczymy zasadę działania papieru światłoczułego. Przy czerwonym świetle ciemniowym układamy jakiś obiekt na kartce papieru, na sekundę zapalamy białe światło, a następnie wywołujemy i utrwalamy papier. W efekcie otrzymujemy biały kształt przedmiotu na czarnym tle. W białych miejscach przedmiot odciął dopływ światła i papier tam nie zareagował. Reszta powierzchni, pod wpływem światła, po wywołaniu – zaczernia się.

Krok 3: BUDOWA APARATÓW

Wewnętrzne ścianki puszki trzeba wyciemnić, by światło, które będzie wpadać do środka przez otworek, nie odbijało się od błyszczących ścianek. W tym celu najlepiej zamalować wnętrze puszki oraz wewnętrzną część dekielka czarną farbą w spreju. Następnie w połowie wysokości puszki przebijamy pineską jej boczna ściankę. (Uwaga! – pineski nie wbijamy do końca! Dziurka będzie dobra, gdy tylko sam czubek pineski przebije ściankę. Zbyt duża dziurka spowoduje, że będziemy otrzymywać nieostre zdjęcia). Na koniec robimy jeszcze zaślepkę, która będzie zakrywać dziurkę. Do niewielkiego kawałka grubej taśmy klejącej podklejamy kawałek czarnej folii lub papieru. Dzięki temu w tym miejscu będzie on bardziej światłoszczelny. Tak przygotowaną zaślepką zasłaniamy otworek na zewnętrznej ściance puszki.

Krok 4: FOTOGRAFOWANIE I WYWOŁYWANIE

Do gotowych aparatów wkładamy w ciemni papier światłoczuły tak, by znajdował się on naprzeciwko otworka. (Uwaga! Strona z emulsją światłoczułą musi być skierowana w stronę otworka, a nie przylegać do ścianki). Z załadowanymi aparatami wychodzimy na zewnątrz i znajdujemy obiekt, który chcemy sfotografować. Aparat ustawiamy stabilnie w taki sposób, by otworek skierowany był w kierunku interesującego nas obiektu. (Uwaga! – nie wykonujemy zdjęć „z reki”). By rozpocząć naświetlanie, trzeba całkowicie odsłonić zaślepkę. Podczas fotografowania aparat musi stać nieruchomo. Czas naświetlania – w zależności od ilości światła – powinien trwać od ok. 30 sek. do 1,5–2 min. Po skończonym naświetlaniu z powrotem zaklejamy otworek zaślepką. Dopiero wtedy można poruszyć aparatem. (Pierwsze zdjęcie zwykle jest testem oświetlenia – w zależności od efektu utrzymujemy czas naświetlania bądź go skracamy lub wydłużamy.) Po naświetleniu zdjęcia wracamy do ciemni. Dopiero tu, przy czerwonym oświetleniu, możemy bezpiecznie otworzyć puszkę i wyjąć z niej papier. Papier kolejno wkładamy do wywoływacza – tam powinien pojawić się obraz (Jeśli zdjęcie się nie pojawia, to znaczy ze: a) było zbyt krótko naświetlane lub b) papier był włożony odwrotnie [stroną światłoczułą do ścianki, a nie do środka puszki], lub c) coś zatkało otworek; Jeśli zdjęcie się pojawia, ale szybko czernieje, to znaczy ze: a) było zbyt długo naświetlane lub b) aparat jest nieszczelny i światło wpada do środka jeszcze inna droga niż tylko przez otworek, lub c) prześwietliliśmy papier przy innej okazji – przed włożeniem do aparatu lub po wyjęciu, ale przed wywołaniem). Wywołane zdjęcie płuczemy w drugiej kuwecie, a następnie utrwalamy w trzeciej (utrwalacz). Dopiero wtedy, po kilkunastu sekundach kąpieli w utrwalaczu, możemy zapalić białe światło i przekonać się, jaki efekt otrzymaliśmy. Zdjęcia powinny utrwalać się przez ok. 10–15 min. Na koniec należy je dokładnie wypłukać (w ostatniej kuwecie lub pod bieżącą woda) i wysuszyć.

Krok 5: PREZENTACJA

Zdjęcia otrzymane metodą otworkową to negatywy. Można je zaprezentować po prostu w takiej surowej formie, np. rozwieszone na sznurku lub przyklejone do tektury czy ściany.

WARIANTY:

Negatywy można zeskanować i w prostym programie graficznym (np. Paint) odwrócić kolory tak, by otrzymać obraz pozytywowy. Takie zdjęcia można wydrukować w większym formacie i zaprezentować w bardziej tradycyjnej, wystawowej formie lub jako pokaz slajdów w internecie.

Balonowa sonda

Leave a reply

Jak to zrobiliśmy:

Bibliotekarki z biblioteki w Bojszowach chciały przyciągnąć gimnazjalistów do biblioteki i zachęcić ich do realizacji własnych pomysłów. Animatorzy Adam i Zuza zaproponowali akcje w środowisku gimnazjalistów – sąsiadującej z biblioteka szkole. Żeby zaprosić młodych ludzi na spotkanie w bibliotece (pokaz filmu i prezentacje pomysłu na program wsparcia inicjatyw młodzieżowych), zorganizowali w gimnazjum punkt robienia zdjęć.

Rozstawili w korytarzu szkoły „Balonową sondę” z pytaniem: „Co lubisz robić?”. Uczniowie zapisywali odpowiedzi na balonach, z którymi potem się fotografowali. Bibliotekarki i animatorzy informowali, ze fotografie będzie można obejrzeć następnego dnia w bibliotece, a każdy otrzyma swoje wydrukowane zdjęcie. Stanowisku fotograficznemu towarzyszyła tablica z napisem: „Balonowa sonda. Zrób sobie zdjęcie”, a także plakaty informujące o akcji mającej się odbyć następnego dnia.

W efekcie zrobiono 30 zdjęć, w akcji wzięło udział prawie 20 gimnazjalistów. Gdy uczniowie czekali na swoja kolej, bibliotekarki miały okazję opowiedzieć o tym, co dzieje się w bibliotece i zasygnalizować, że akcja jest początkiem otwarcia biblioteki na pomysły i inicjatywy młodych ludzi. Dla gimnazjalistów „Balonowa sonda” była czymś nowym, pokazującym bibliotekę od innej strony, a jednocześnie zachęcającym do przyjścia na spotkanie. Następnego dnia w bibliotece pojawiły się nawet osoby, które nigdy wcześniej w niej nie były. Dla bibliotekarek akcja była sposobem na nawiązanie kontaktu z młodymi ludźmi, zrobienia czegoś mniej typowego, na nieznanym terenie, sprawdzenia się w interaktywnym działaniu. Odpowiedzi z balonów dały im także rozeznanie w zainteresowaniach młodych ludzi, ich popularnych pasjach i zajęciach.

projekt “Latający Socjologowie dla bibliotek” Towarzystwa Inicjatyw Twórczych „ę”
Adam Kadenaci, Zuza Cichowska
Bojszowy, Gminna Biblioteka Publiczna

Krok po kroku:

KROK 1: USTALENIE CELU

Zastanówmy się, po co chcemy zorganizować „sondę” – w czym ma nam pomóc to działanie. Czy chcemy rozpropagować naszą działalność, zainteresować ofertą naszej instytucji? Pokazać się w miejscu, w którym nigdy nie działaliśmy/ wśród grupy, do której nie docieraliśmy do tej pory? Czego chcielibyśmy się dowiedzieć? Jakie zadać pytanie? Jeśli odpowiedzi maja być zapisywane na balonach, pytanie musi być bardzo proste. Jeśli użyjemy kartek, możemy przygotować zdania do dokończenia (np. „Na emeryturze będę…”, „W świetlicy chciałbym…” itp.)

KROK 2: WYBÓR MIEJSCA I ARANŻACJA STUDIA FOTOGRAFICZNEGO

Wybieramy imprezę, która gromadzi wiele osób z interesującej nas grupy (np. impreza plenerowa, festyn, koncert, otwarte warsztaty) itd. lub miejsce, w którym spotkamy takie osoby (szkoła, targ, park, rynek). Tworzymy stanowisko pracy – jeśli będziemy robić zdjęcia w pomieszczeniu, pamiętajmy o dodatkowym oświetleniu. Jako tło wystarczy jednolita ściana, można też użyć prześcieradła lub dużego kartonu. Pamiętajmy, że nadmuchanie wielu balonów wymaga czasu. Jeżeli mamy sprzęt i umiejętności, zdjęcia robimy sami, ale możemy poszukać kogoś, kto zgodziłby się to zrobić jako wolontariusz.

KROK 3: REKLAMA

Zapraszamy ludzi do pozowania. Zadbajmy o banner albo tablicę informującą, że w tym miejscu można zrobić sobie zdjęcie (warto dodać, że bezpłatnie). Jeśli „balonowa sonda” jest częścią większej akcji, lub ją poprzedza, umieszczamy informacje także o kolejnych działaniach i o tym, kiedy odbędzie się pokaz zdjęć.

KROK 4: DZIAŁANIE “SONDY FOTOGRAFICZNEJ”

Prosimy o zapisanie odpowiedzi na pytanie na balonach/ wypełnienie kartek-deklaracji i zapozowanie do fotografii. Pamiętajmy, żeby informować uczestników o celu akcji i o tym, gdzie będą mogli obejrzeć i/ lub odebrać swoje zdjęcia. Jeśli mają być wysyłane mailowo, pamiętajmy o spisaniu adresów i zanotowaniu, który numer zdjęcia ma do danej osoby trafić. Jeżeli zdjęcia będziemy prezentować publicznie, potrzebujemy zgody portretowanych na wykorzystanie wizerunku. Pamiętajmy, że mają prawo odmówić. W przypadku osób nieletnich zgody muszą być podpisane przez rodziców.

KROK 5: ANALIZA I PREZENTACJA PORTRETÓW

Zbierzmy wszystkie fotografie i spiszmy wynotowane wypowiedzi. Zastanówmy się, czego się dowiedzieliśmy, co z tego wynika i co zrobimy z wiedza, która uzyskaliśmy. Zdjęcia możemy zaprezentować na kilka sposobów: stworzyć wystawę (np. wieszając wydrukowane zdjęcia na sznurku przed biblioteka/domem kultury) lub zorganizować pokaz multimedialny (pokaz slajdów lub fotocast stworzony np. poprzez stronę www.animoto.com)

WARIANTY:

Fotograficzną sondę można zrealizować zarówno w pomieszczeniu, jak i w plenerze. Uczestnicy mogą swoje opinie/ marzenia/ plany wypisać albo narysować. Akcja może być częścią większego działania (np. pikniku czy festynu), może też poprzedzać jakieś działanie i być sposobem na promocję wydarzenia, którego częścią będzie pokaz zrobionych zdjęć.

Dźwiękowy kolaż

Leave a reply

Jak to zrobiliśmy

Jednym z tematów warsztatów filozoficznych prowadzonych przez Dorotę było miasto. Uczestnicy postanowili poddać własne doświadczenie przestrzeni miejskiej twórczemu eksperymentowi. Stworzyli subiektywne mapy, zaznaczając ważne dla nich miejsca, dzielnice, obszary. Wrócili pamięcią do wspomnień z dzieciństwa, przywołali zmysłowe doświadczenia związane z miastem: zapachy, obrazy, dźwięki. W trakcie warsztatów każda osoba samodzielnie wyruszyła na wyprawę do ważnego dla siebie miejsca i przyniosła jeden przedmiot znaleziony na tym terenie. Przedmioty, niczym dowody rzeczowe, zamknięte w małych torebkach, stały się inspiracja do stworzenia osobistych tekstów: historii kryminalnych, instrukcji obsługi, wierszy, opisów, relacji. Uczestnicy spisywali skojarzenia z miejscami i przedmiotami po to, by na ich bazie skonstruować opowieść. Czytali swoje teksty, a potem kartki z wydrukowanymi tekstami cieli na kawałki, łącząc według rozmaitych zasad: rytmu, rymu, skojarzenia.

Powstał zbiorowy kolaż – miejska mozaika słowna. Następnie nagrali ten tekst, wykorzystując do tego nie tylko różne sposoby czytania, ale i naśladowane miejskie dźwięki i hałasy. Klejony z kawałków tekst stał się grupową wypowiedzią o mieście – bardzo osobistą, przywracającą wagę wspomnieniom i nadającym poetycką wartość temu, co codzienne, proste, często niezauważalne.

projekt „Pogotowie Filozoficzne” (program ,,Laboratorium Animatorni’’ Towarzystwa Inicjatyw Twórczych „ę”)
Dorota Ogrodzka
Warszawa

Krok po kroku:

KROK 1: TWORZENIE MAPY SKOJARZEŃ

Na początek dobrze jest wspólnie przeczytać inspirujący tekst o przestrzeni – taki, który uwrażliwia na jej subiektywność, na to, że każdy inaczej przestrzeń widzi, postrzega, że każdy z nas poprzez swoją obecność ją tworzy. Potem każdy z uczestników rysuje na kwadratowym kartonie swój fragment mapy – ważne miejsce w dowolnej skali, proporcji i szczegółowości. Opowiadamy o swoich miejscach (w parach lub na forum). Dopisujemy skojarzenia do map: jeden dźwięk, jeden kolor, jedno słowo.

KROK 2: WYPRAWA

Udajemy się do wybranych wcześniej miejsc. Każda osoba rusza na samodzielny spacer. Przydatne mogą być zadania rozdane uczestnikom, np.:

Zrób w tym miejscu coś, na co zawsze miałeś/ miałaś ochotę, a nigdy nie miałeś/ miałaś czasu.

Posiedź w ciszy przez 10 minut.

Obserwuj 5 osób, które pojawią się w tym miejscu, przez chwilę pośledź każdą z nich.

Każdy uczestnik bierze ze swojego miejsca jeden przedmiot, chowa go do małej, plastikowej torebki – jak dowód rzeczowy w sprawie – i zabiera ze sobą.

KROK 3: INSPIRACJE Z TERENU

Na spotkaniu po wyprawie oglądamy przyniesione rzeczy. Każda osoba zapisuje kilka słów, skojarzeń z przyniesionym przedmiotem. Można tez wrócić do słów zapisanych przy okazji mapy – ze wszystkich tych haseł tworzy się swoisty słownik terenowy. Używając tego słownika, wykorzystując wszystkie słowa z listy, każdy tworzy krótki tekst inspirowany przedmiotem i miejscem, w dowolnej konwencji. Może to być historia kryminalna, wiersz, instrukcja obsługi przedmiotu, opis. Odczytujemy teksty.

KROK 4: MIEJSKI/ WIEJSKI KOLAŻ

Tniemy teksty na kawałki, rozkładamy paski papieru na podłodze i metoda dopasowywania tworzymy ze wszystkich pociętych fragmentów poemat. Kolejne części możemy dopasowywać według różnej logiki – szukając łączących się słów, ciekawego rytmu, rymu, nieoczekiwanych zestawień. Poszczególne fragmenty możemy powtórzyć jak refren. Naklejamy kolejne części na wspólna kartkę, tak by złożyły się w całość – poemat.

KROK 5: SŁUCHOWISKO

Gotowy tekst przepisujemy i rozdajemy. Czytamy go na głos, dzieląc się poszczególnymi kwestiami. Niektóre z nich mogą być czytane przez kilka osób, możemy wprowadzać dźwięki, szumy, hałasy – wszystko, co kojarzy nam się z miastem i naszym miejscem. Nagrywamy nasz poemat. Miejski (lub wiejski) audiobook jest gotowy. Możemy prezentować go w rożnych przestrzeniach – np. wracając z nim do miejsc z naszych map i umieszczając w nich stanowiska z mp3 do odsłuchiwania dla przechodniów.

WARIANTY:

Poemat można wykorzystać do stworzenia spektaklu teatralnego i na przedstawienie zaprosić mieszkańców okolicy. To samo działanie można zrobić w kontekście mniejszego terenu: w szkole, na konkretnym osiedlu.

Ankieta “Podaj dalej”

Leave a reply

Jak to zrobiliśmy:

Centrum Kultury i Inicjatyw Obywatelskich w Podkowie Leśnej postawiło sobie za cel zdobycie wiedzy o pasjach i zainteresowaniach tutejszych uczniów liceów i gimnazjów. Podstawowym wyzwaniem było dotarcie do młodych osób, które nie zaglądają do domu kultury.

Z pomocą socjologa Michała stworzono miniankietę, która miała być przekazywana pocztą pantoflową wśród znajomych. Dwie zaprzyjaźnione z Centrum Kultury młode osoby otrzymały zadanie przeprowadzenia i rozprowadzenia wśród swoich znajomych ankiety złożonej z kilku pytań. Osoby, które na nią odpowiadały, również otrzymywały po kilka egzemplarzy ankiety, aby teraz z kolei one mogły przepytać następnych parę osób. W ten sposób każdy uczestnik ankiety sam stawał się ankieterem, szukając kolejnych znajomych, a cała akcja zataczała coraz szersze kręgi. Badanie pozwoliło sporządzić długą listę zainteresowań młodych ludzi (od grania w Warhammera, poprzez ornitologią, majsterkowanie i lalkarstwo, aż po grafikę komputerową i programowanie) i stworzyć cenną sieć kontaktów. Młodzi ludzie, uczestnicząc w akcji, angażowali się w działanie na rzecz domu kultury.

projekt „Zrób to sam. Jak zostać badaczem społeczności lokalnej?” Towarzystwa Inicjatyw Twórczych „ę”
Michał Danielewicz
Podkowa Leśna, Centrum Kultury i Inicjatyw Obywatelskich

Krok po kroku:

KROK 1: WSTĘPNE PLANOWANIE

Zanim przystąpimy do tworzenia ankiety, odpowiedzmy sobie na kilka pytań. Jakich informacji szukamy i w jaki sposób będzie nam ona pomocna? kto taka wiedzę ma? Jakie pytania należałoby zadać ludziom? Na przykład jeżeli chcemy wiedzieć, jakie są zainteresowania młodych ludzi, w ankiecie pytamy: “Co lubisz robić w wolnym czasie?” Można zaprosić do współpracy kilka osób z interesującej nas grupy i wspólnie stworzyć ankietę. Warto poprosić o konsultacje socjologa.

KROK 2: UKŁADANIE PYTAŃ I TESTOWANIE ANKIETY

Pamiętajmy, że pytania powinny być krótkie i jasno sformułowane. Realizacja ankiety w terenie powinna trwać około 5 minut, co oznacza, że taki kwestionariusz nie powinien zawierać więcej niż 10 pytań. To ważne, bo jeśli zadamy ludziom zbyt wiele pytań, zniechęcą się i nie odpowiedzą na żadne. Każde pytanie powinno być starannie przemyślane. Musimy wiedzieć, dlaczego je zadajemy i w jaki sposób wiedza płynąca z odpowiedzi będzie nam przydatna. Można na przykład skupić się na pytaniach o zainteresowania i czas wolny. Pamiętajmy, że ankieta sprawdza się najlepiej jako narzędzie badawcze wtedy, gdy pytamy o proste kwestie (np. Czym się interesujesz? Jakie wydarzenie kulturalne ostatnio Ci się spodobało? Na jakim fajnym koncercie byleś/byłaś?). Lepiej jest zebrać wiedzę o faktach, które posłużą jako inspiracja w myśleniu o działalności naszej organizacji, niż po prostu pytać ludzi, co nasza instytucja powinna zorganizować. Na początku ankiety warto zamieścić krótką informacją, po co zadajemy pytania. Ludzie chętniej biorą udział w czymś, czego sens i cel rozumieją. Testowe wypełnienie ankiety z kilkoma osobami, które nie brały udziału w jej tworzeniu, pozwoli nam przekonać się, jak nasze pytania sprawdzają się w praktyce: co jest niejasne, co powoduje trudności.

KROK 3: REALIZACJA ANKIETY

Najwygodniej jest operować papierowym arkuszem z wydrukowanymi pytaniami, na którym można zaznaczać lub zapisywać odpowiedzi – jeden kwestionariusz na jedną badaną osobę. Warto umówić się ze współpracującymi z nami ankieterami na minimalną ilość zrealizowanych ankiet – przynajmniej 10. Oczywiście im więcej, tym lepiej. Nasza ankieta powinna mieścić się na jednej kartce, na wstępie przekażmy naszym ankieterom współpracownikom po kilkadziesiąt ankiet – pamiętajmy, że mają oni także zachęcać innych do podawania ankiety dalej, więc powinni mieć ich zapas. Dobrze jest podtrzymywać kontakt z naszymi ankieterami w trakcie działania. Dajemy im w ten sposób sygnał, że ich praca jest dla nas ważna i w konsekwencji poczucie odpowiedzialności za wykonanie zadania. To także okazja do śledzenia na bieżąco postępów i wychwytywania ewentualnych trudności w pracy.

KROK 4: ANALIZA WYNIKÓW

Po zebraniu wypełnionych ankiet podsumowujemy wyniki. Można do tego wykorzystać szablon ankiety i przy pytaniach zestawić uzyskane odpowiedzi. Mając przed oczami zbiorcze wyniki, staramy się wyłowić pojawiające się prawidłowości. Zastanawiamy się, czy odpowiedzi dają się uporządkować w jakieś kategorie lub podgrupy. Przykładowo, w przypadku otwartego pytania o zainteresowania, mogą to być pasje artystyczne i sportowe lub też pasje, które realizuje się w pomieszczeniach zamkniętych i pasje wymagające otwartej przestrzeni, itd. Może się okazać, że dostaniemy wiele różnorodnych informacji. Zamiast grupowania i robienia typologii warto wtedy zastanowić się, które zainteresowania tworzą potencjał do zagospodarowania przez naszą instytucję. Wyniki ankiet często prezentowane są w postaci wykresów, ale w naszym przypadku raczej nie ma sensu liczenie odpowiedzi. Nasze działanie służy temu, by lepiej poznać zainteresowania danej grupy i dowiedzieć się, które z nich są szczególnie popularne. Zamiast w nudnych tabelkach i wykresach wyniki można przedstawić np. w formie obrazowej mapy zainteresowań

WARIANTY:

Metodę warto stosować, gdy chcemy dotrzeć do trudno dostępnej grupy. Mogą to być np. lokalni przedsiębiorcy, których chcemy zainteresować działalnością naszej instytucji. Wywiad może tez dotyczyć rożnych kwestii, nie tylko zainteresowań i czasu wolnego.

10 Minut inteligentnej rozmowy

Leave a reply

Jak to zrobiliśmy:

Program Polska.doc to cykl intermedialnych warsztatów i spotkań dla młodych twórców (fotografów, filmowców i twórców multimedialnych). Jego elementem były wykłady, konsultacje i spotkania z praktykami i teoretykami polskiego filmu i fotografii dokumentalnej. Jedno z tych spotkań miało szczególna formę – to „10 minut inteligentnej rozmowy”. W czasie tego wydarzenia uczestnicy mogli jednocześnie spotkać się z kilkunastoma ważnymi postaciami ze świata kultury i sztuki, którym zadawali pytania i z którymi dzielili się swoimi przemyśleniami i pomysłami, szukając tez u nich wsparcia i inspiracji w realizowanych przez siebie projektach. W spotkaniu wzięli udział uczestnicy programu Polska.doc oraz kilkanaście osób spoza tej grupy, które wcześniej mailowo zgłosiły się do udziału w wydarzeniu. Przy kawiarnianych stolikach zasiadali zaproszeni goście – filmowcy, fotografowie, teoretycy sztuki, kuratorzy, dziennikarze i animatorzy społeczni, sięgający w swojej pracy po narzędzia wizualne. Uczestnicy (po 2–3 osoby) dosiadali się do stolików. Mieli dokładnie 10 minut na rozmowę z wybranym gościem. Po upływie tego czasu zmieniali stolik i rozmówce.

Ta formuła doskonale sprawdziła się nie tylko w projektach skierowanych do młodych twórców, lecz dała się modyfikować i stosować do niemal każdego obszaru tematycznego.

projekt „Polska.doc” Towarzystwa Inicjatyw Twórczych „ę”
Paulina Czapska, Dorota Borodaj
Warszawa

Krok po kroku

KROK 1: WYBÓR TEMATU

Określamy obszar tematyczny, którego będzie dotyczyć wydarzenie (np. praca z lokalna pamięcią, aktywizacja seniorów, sztuka społecznie zaangażowana etc.). Zastanawiamy się, do kogo chcemy skierować to wydarzenie – czy pracujemy ze stała grupa uczestników w ramach jakiegoś projektu, czy chcemy np. stworzyć otwarte spotkanie dotyczące tematyki ważnej dla mieszkańców naszej miejscowości lub dzielnicy (wtedy umieszczamy ogłoszenie w internecie, lokalnej gazecie itp). Pamiętajmy, ze uczestników powinno być maksymalnie trzy razy więcej niż gości.

KROK 2: DOBÓR GOŚCI

Tworzymy listę wymarzonych gości. Żeby całe wydarzenie zamknęło się w 3 godzinach, powinno być ich maksymalnie 10. Lepiej na początku wypisać ich nieco więcej – zapewne nie każdemu będzie odpowiadała formuła lub termin spotkania. Szukamy sposobów na skontaktowanie się z nimi, wysyłamy zaproszenia. Przygotowujemy biogramy gości, którzy potwierdzili swój udział. Wysyłamy je do uczestników lub drukujemy,
żeby rozdać uczestnikom spotkania. Załączamy linki do ich stron internetowych, filmów, artykułów itp.

KROK 3: PRZYGOTOWANIE MIEJSCA I WYBÓR OSOBY PROWADZĄCEJ

Przygotowujemy miejsce, w którym odbędzie się cała akcja. Może to być zarówno kawiarnia, jak i biblioteka, dom kultury lub wiejska świetlica zaadaptowana na potrzeby tego wydarzenia. Musimy zapewnić tyle stolików, ilu spodziewamy się gości. Miedzy stolikami powinno być tyle miejsca, żeby uczestnicy sobie nawzajem nie przeszkadzali. Wyznaczamy osobę prowadząca spotkanie, która jednocześnie będzie pilnowała czasu.

KROK 4: SPOTKANIE

Osoba prowadząca powinna rozpocząć wydarzenie od krótkiego przedstawienia wszystkich gości. Następnie do każdego z nich dosiada się od 1 do 3 uczestników. Od tej pory maja 10 minut na rozmowę (ten czas może być umowny – jeśli gości jest nieco mniej, możemy czas rozmowy przedłużyć do kwadransa). Po upływie tego czasu prowadzący daje sygnał uczestnikom, ze należy zmienić stolik (przyda się tu zapewne nagłośnienie). Na zmianę stolika jest ok. 3 minut (w czasie każdej przerwy prowadzący może dosiadać się do kolejnych gości i zadawać im jedno pytanie

WARIANTY:

W podobnej formule możemy zorganizować „Targowisko wiedzy” – spotkanie, które jest okazja do wymiany wiedzy miedzy doświadczonymi animatorami kultury, artystami i lokalnymi liderami z osobami szukającymi inspiracji do własnych działań w podobnym obszarze. Taka formuła świetnie sprawdza się w przypadku szkoleń, warsztatów czy konferencji, w których chcemy przełamać klasyczna wymianę wiedzy ex cathedra i umożliwić bliskie i efektywne spotkanie z grupa ekspertów – praktyków bądź teoretyków, których wiedza i doświadczenie może w istotny sposób wzbogacić wiedzę i wesprzeć działania uczestników.