Monthly Archives: July 2013

ilustracje--39

Lubię/nie lubię

Jak to zrobiliśmy:

Nikiszowiec to wyjątkowa dzielnica Katowic. Pamiętające początek XX wiek budynki z czerwonej cegły, na czerwono pomalowane okienne ramy. Osiedle składa się z kilkunastu dużych podwórek, na każdym z nich mieszka spora grupa dzieci. Warsztaty fotograficzne miały dla nich kilkudniowym urozmaiceniem wakacji, które spędzały w domach. Animatorzy – Agnieszka, Tomek i Janek, zaprosili uczestników na wspólny spacer i poprosili, aby każda osoba sfotografowała miejsca, które lubi, i takie, których nie lubi, albo których się boi. Dzieci robiły zdjęcia bardzo prostymi, pożyczonymi od animatorów aparatami cyfrowymi. Po spacerze wspólnie obejrzeli efekty, korzystając z rzutnika i ściany w pobliskiej świetlicy. Każde dziecko miało okazję, aby uzasadnić swoje wybory widoczne na zdjęciach. Na jednej dużej kartce zostały spisane miejsca odbierane przez dzieci pozytywnie, a na drugiej – negatywnie. Niektóre wskazane miejsca znajdowały się na obu kartkach. O nich rozmawiano najdłużej. Dla animatorów była to okazja, aby poznać miejsce, w którym pracują, poznać dzieci, a także przygotować trzy pozostałe dni wspólnej pracy. Dla uczestników – niecodzienna szansa podzielenia się własnym zdaniem, oceną i punktem widzenia.

projekt „Polska 8-18” Towarzystwa Inicjatyw Twórczych “ę”
Agnieszka Pajączkowska, Tomasz Kaczor, Jan Mencwel
Katowice, Nikiszowiec

http://e.org.pl/polska/projekt.html

Krok po kroku:

KROK 1: ZEBRANIE GRUPY I PRZYGOTOWANIE SPRZĘTU

Najważniejsze to znaleźć uczestników – ćwiczenie dobrze jest robić w grupach najwyżej 20-osobowych (w większych trudno o skupienie). Sprawdza się znakomicie wśród dzieci, ale także wśród osób starszych, którym można przedstawić zadanie jako rodzaj badania społecznego, a nie tylko zabawę.
Przed wyjściem sprawdzamy sprzęt – karty pamięci powinny być puste, baterie naładowane.

KROK 2: SPACER PO OKOLICY

Ważne, aby jasno sformułować zadanie i jednocześnie pozostawić uczestnikom dużo swobody. Najlepiej, gdy to grupa wyznacza kierunek spaceru. Po drodze możemy dopytywać o mijane miejsca, budynki i osoby. Nie należy się przejmować tym, że czasem dzieci działają „w chmarze” – gdy jedno dziecko zaczyna fotografować np. kosz na śmieci, to zaczynają fotografować go wszystkie. Możemy wprowadzić dodatkowe ograniczenia – umówić się, że będziemy pracować w ciszy, określić liczbę zdjęć (np. 10 pozytywnych i 10 negatywnych). Pamiętajmy, że spacer z grupą dzieci po mieście lub wsi wymaga zgody ich rodziców.

KROK 3: OGLĄDANIE ZDJĘĆ

Po powrocie zgrywamy zdjęcia z każdego aparatu do imiennych folderów. Możemy zrobić z autorem/autorką wstępną selekcję. W następnym kroku wspólnie oglądamy po kolei zdjęcia wszystkich osób. Autor/autorka krótko przedstawia swoje zdjęcia, uzasadniając dlaczego daną rzecz lubi lub nie. Po każdej prezentacji jest czas na zadawanie pytań i dyskusję. Ważne, aby dopytywać dzieci o ich zdanie i zapewnić je, że mogą mówić otwarcie, szczerze, że są słuchane. W trakcie prezentacji możemy stworzyć mapę/tabelę, w której będziemy zapisywali powtarzające się nazwy.

WARIANTY:

Na prezentację, a potem dyskusję, można zaprosić dorosłych – rodziców, sąsiadów, przedstawicieli władz dzielnicy. Prezentacja opinii dzieci może być rodzajem ewaluacji wspólnej przestrzeni, a tym samym – zbiorem rekomendacji.
Jeśli mamy więcej czasu do pracy, możemy wspólnie z dziećmi wybrać jedną pozycję z listy miejsc negatywnych i wspólnie zastanowić się, w jaki sposób warto i można je poprawić/zmienić. Świetnie, jeśli w ramach współpracy uda nam się ten plan zrealizować.

ilustracje--02

Analiza śladów

Jak to zrobiliśmy:



Drzwi Żuromińskiego Centrum Kultury wychodzą na park miejski, przez który codziennie przechodzi wiele ludzi w drodze do pracy, sklepu, urzędu, w sobotę – na targ, a w niedzielę do kościoła. Zespół domu kultury postanowił dowiedzieć się, co mieszkańcy myślą o skwerze i czy lubią spędzać tam czas. Wszystko po to, żeby zastanowić się, jaki użytek z tego miejsca i swojej lokalizacji może zrobić dom kultury. Zespół, z pomocą badaczy i animatorów Towarzystwa Inicjatyw Twórczych „ę”, zrobił rozpoznanie sposobu korzystania z przestrzeni wykorzystując metodę zwaną analizą śladów.



Na kartce A4 narysowano szkicowy plan parku, wraz ze ścieżkami, placem, otaczającymi go budynkami. Następnie plan skserowano w kilkudziesięciu egzemplarzach. Wyposażeni we flamastry badacze-amatorzy ruszyli w teren. Pytali przechodniów i prosili, by zaznaczyli na mapie trasę, jaką najczęściej przemierzają park. Prosili też o zaznaczenie charakterystycznych miejsc – które są lubiane i nielubiane, i dlaczego. Po kilku dniach akcji, zebrano wszystkie uzupełnione mapy i na czystym egzemplarzu naniesiono wszystkie ślady – trasy, które zaznaczyli pytani ludzie. Bardzo wyraźnie zaznaczyła się najpopularniejsza trasa, jaką mieszkańcy pokonują skwer. Dało to pracownikom domu kultury inspirację do tego, gdzie ewentualnie ustawić tablicę informacyjną. Dodatkowo pracownicy dowiedzieli się, które miejsca są lubiane i przez kogo. Co ciekawe. te same miejsca bywały różnie oceniane – np. ławka w krzakach jest ulubioną ławką młodych, ale omijają ją kobiety samotnie przechodzące przez park.



projekt „ZOOM na domy kultury. Laboratorium zmiany” Towarzystwa Inicjatyw Twórczych „ę”
Agata Nowotny, Łukasz Ostrowski
Żuromin, Żuromińskie Centrum Kultury




Krok po kroku:



KROK 1: SFORMUŁOWANIE CELU



Na początku zastanówmy się co chcemy poznać – dlaczego chcemy zająć się daną przestrzenią, o co zapytamy ludzi, którzy się w niej pojawiają. To ważne, żeby wiedzieć o co i po co będziemy prosili mieszkańców. Możemy zdobyć informacje, jak ludzie używają przestrzeni: którędy najczęściej chodzą, gdzie lubią się zatrzymać, co robią w poszczególnych miejscach, które lubią, które wydają im się ładne, a które uważają za bezpieczne.



KROK 2: PRZYGOTOWANIE MAP



Możemy wykorzystać mapę z internetu (Google lub Targeo), powiększyć, wykadrować i zeskanować fragment planu miasta lub narysować szkicowo samemu. Mapa nie musi być bardzo dokładna, wystarczy, żeby była czytelna dla mieszkańców. Przygotowaną mapę należy skopiować w przynajmniej kilkudziesięciu egzemplarzach.



KROK 3: AKCJA



Warto, by zadanie realizowało kilka osób. Można ustalić dyżury, kiedy poszczególne osoby mają pojawiać się w danej przestrzeni. Planując działania, trzeba uwzględnić różne pory dnia – trzeba zadbać o to, żeby dyżury przypadały na poranek, przedpołudnie, popołudnie i wieczór. Każda przestrzeń ma trochę inny rytm – w różnych momentach dnia i tygodnia wygląda inaczej i pojawiają się w niej inni ludzie. Np. plac zabaw jest pełen dzieci w ciągu dnia, ale nie wieczorem. Park może być drogą dojścia do pracy (wtedy przechodzi się przez niego szybko) albo miejscem leniwego spaceru. Wychodząc na swój dyżur, trzeba zabrać ze sobą zapas kopii map, kolorowych flamastrów i sztywna podkładkę, na której wygodnie będzie się pisało.
Podchodźmy śmiało do ludzi, najczęściej będą chętnie się zatrzymywać i rozmawiać. Warto wybierać do odpowiedzi i wypełnienia mapy bardzo różne osoby. Jeśli mamy już kilka starszych osób, zadbajmy o dzieci, młodych i osoby dorosłe. Jeśli mamy dużo kobiet, zapytajmy mężczyzn. Itd.
Pamiętajmy, by na odwrocie mapy lub na jej marginesie zanotować, kto udzielał nam odpowiedzi. W badaniach społecznych ta część nazywa się metryczką i umieszczamy w niej informacje o wieku, płci, zawodzie badanych. Zastanówmy się, jakie jeszcze informacje mogą być dla nas ważne – np. czy osoba jest sama czy z kimś, czy idzie do pracy, na zakupy, czy na spacer.



KROK 4: ZEBRANIE WYNIKÓW I WNIOSKI



W zależności od motywu przewodniego wymieniamy się rzeczami, wyrobami, muzyką lub pomysłami. Miło będzie urozmaicić i zindywidualizować wymieniane przedmioty – np. przez możliwość dołączania do nich tekturek z zapisaną historią wspomnieniem lub życzeniem związanym z konkretnym przedmiotem. Poza tym — czuwamy nad przebiegiem, witamy nowo przybyłych, udzielamy informacji. Dbamy O porządek w trakcie imprezy i sprzątamy po jej zakończeniu. Osoby, które w trakcie wymienialni były szczególnie aktywne, warto zaprosić do współpracy np. pomagając im zorganizować kolejna odsłonę wymienialni (może być imprezą cykliczną) lub inne, podobne działanie.



WARIANTY:



Analiza śladów może być też prowadzona przez obserwatorów – wystarczy ustawić się w jednym miejscu i obserwować jak ludzie się poruszają po danej przestrzeni. Metoda ta jest lepsza przy stosunkowo małych przestrzeniach, które możemy objąć wzrokiem – np. wnętrze budynku, niewielki plac w przestrzeni publicznej.